Strona 1

Rozdział pierwszy – moja nowa tożsamość
Kiedy to w 2135 roku znudziła mi się monotonia całego życia, które zbliżało się do nieuniknionego końca, bo już wtedy wiadomo było, że za parę lat ziemia obumrze razem z jej mieszkańcami, usłyszałem o sposobie odmiany życia. Okazało się, że jedna ze światowych organizacji: Lunar Corporation szukała ludzi chętnych do tego by dołączyli do nowego projektu. Projekt był o nazwie „Nowa tożsamość” i polegał na badaniu ludzkiego ciała. Postanowiłem się zgłosić do tego projektu chociaż miałem tylko 9 lat. Jednak powstrzymywali mnie ludzie, abym nie zgłaszał się do tej korporacji, ponieważ wielu twierdziło, że oni robią złe rzeczy z ludźmi. Jednak byłem uparty i nie wysłuchałem rad tych lalusiów. Teraz nawet myślę, że dobrze zrobiłem. Wracając LC przyjęło mnie bardzo szybko i z otwartymi rękami, gdyż zgłosiło się bardzo mało osób. Okazało się, na pierwszy rzut oka, że byliśmy traktowani bardzo dobrze. Codziennie mieliśmy różne testy siłowe i umysłowe, ale także czas na jakąś rozrywkę. Jedzenie na stołówce również było dobre. Podsumowując wszystko było w porządku, aż do tamtego dnia. Tamtego pięknego dnia dowiedzieliśmy się co oznacza kryptonim projektu. Okazało się, że po całym miesiącu ćwiczeń i różnych badań lekarskich dostaliśmy zaświadczenia, które niestety musieliśmy podpisać i nie mogliśmy odmówić. No ale przecież my sami się do tego eksperymentu zgłosiliśmy, jednak do końca nie wiedzieliśmy o co w tym chodzi.  Dokumenty były zgodą na przeprowadzeniu dziwnego eksperymentu. Mianowicie mieli nam wszczepić kod genetyczny różnych gatunków zwierząt. Na szczęście mogliśmy wybrać sami jakiego zwierzęcia geny chcieliśmy aby nam wszczepiono. Co okazało się jeszcze nie za ciekawe? To, że szansa na przeżycie takiego eksperymentu wynosiła tylko 25% i okazało się, że to bardzo mało. Parę osób z tych niewielu ochotników uciekło, lecz niektórzy zostali tak samo jak i ja. Nie wiem dlaczego wybrałem sobie, DNA jaszczurki, ale teraz nie żałuję. Już od razu w dokumentach miałem nowe imię, a brzmiało ono Sasl. Gdy schodziłem na sale operacyjną pomyślałem, że za parę godzin obudzę się jako nowo narodzony. Pamiętam jeszcze tylko straszny błysk światła i jednego profesora, który powiedział:
- Nie martw się, ty przeżyjesz ja to wiem. –uśmiechając się do mnie
- Doktorze…
I tylko tyle pamiętam co się działo przed samą operacją. Po paru godzinach operacji i snu, wreszcie się przebudziłem. Wyglądałem nadal jak człowiek. Spałem w wygodnym łóżku, a obok mnie siedziała asystentka profesora Owena.
- Cieszę się, że wstałeś. To dobry znak paru osobom nie udało, się nawet wybudzić, a niektórzy umarli od razu kiedy im wszczepiliśmy inne DNA. – powiedziała urocza kobieta.
- Boli mnie głowa. Czy to źle ?
- Widać twój kod DNA łączy się teraz z kodem DNA jaszczura … to normalny objaw. Powinieneś teraz wypocząć
- Dobrze, bo nawet jestem zmęczony. Czuję się jakbym nie spał przynajmniej parę lat – ziewnąłem i nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Obudziłem się następnego dnia i przeraziłem się. Gdy wstałem, okazało się, że jestem o wiele większy niż będąc małym chłopcem. Moja cała skóra znikła a zamiast niej pojawiły się szare łuski. Pojawiły się również szpony na moich dłoniach i na stopach. Nawet język mi się stał dłuższy, węższy i rozdwoił się na końcu, tak jak u jaszczurki. Bardzo się zdziwiłem tak gwałtowną przemianą. Na drzwiach wisiała kartka na której widniał napis: „W szafce masz ubrania w, które się na pewno zmieścisz, bo chyba nie założysz tych dziecinnych rzeczy”. Podpisana była przez profesor Adison. Ach jakże ona była opiekuńcza. Wracając, otworzyłem szafkę i zobaczyłem w nim garnitur. Włożyłem ten strój na siebie i rzeczywiście pasował na mnie, po czym wyszedłem z mojego pokoju i znowu oszołomiło mnie to co widziałem. Paru naukowców czekało przed wyjściem i zaczęło mi gratulować, że udało mi się przeżyć. To wydawało mi się bardzo dziwne. Zrozumiałbym jeszcze jakby gratulowali sobie, za to, że udał im się eksperyment, ale za to, że przeżyłem. To istna paranoja, ale nic udałem się na bankiet dla hybryd. Zauważyłem, że niektóre nosiły profesorski kitel, czyli jednak nawet niektórzy profesorowie brali w tym udział. Ku mojemy zdziwieniu była tu nawet profesor Adison, która także była jedną z nas. W tamten dzień miałem wiele czasu wolnego dla siebie, ale to się zmieniło. Następnego dnia miałem znowu mordercze treningi, ale cieszyłem się z faktu, że przestałem być „człowiekiem”, istotą nierozumną i rządną tego co potrzebuje i dąży do celu nawet po trupach. W 2136 okazało się, że LC organizują w 2138 roku wyprawę po nową ziemię dla ludzi i , że spośród wielu hybryd zostałem wybrany do tego aby polecieć w tą misję. Bardzo mnie to cieszyło i przez te dwa lata ciężko trenowałem, nie dając sobie tak wiele odpoczynku jak kiedyś. Pewnie pomyślicie, że byłem nadal dzieckiem co nie ? Właśnie, że nie od czasu operacji, coś we mnie się zmieniło. Tego wam nie mogę wytłumaczyć, po prostu czułem się jakbym był już w pełni dorosły.  Tutaj kończę ten rozdział.

Rozdział drugi – opuszczenie ziemi
Tak jak się stało 2138 roku byliśmy przygotowani na opuszczenie Ziemi. Na pierwszy rzut oka sprzęt był bardzo solidny. Pożegnaliśmy się z tymi, z którymi bardzo się zżyliśmy, a nie mogli polecieć z nami. Jak to dobrze, że Adison leci z nami. Nie chciałem w kosmosie być bez niej. Dobra wracając do dziennika bo to teraz dla mnie najważniejsze, wylecieliśmy wieczorem 28 października.. Odbyła się uroczystość na której przemawiał prezydent i miał nadzieję, że którejś organizacji uda znaleźć nową ziemię. Po paru słowach otuchy każda z organizacji odleciała, my jako ostatni, gdyż nie chcieliśmy tak szybko opuszczać ziemi. Uff cóż to był za widok, kiedyś niebiesko zielona kula ziemska, teraz cała szara. To było przykre, i nagle przyśpieszyliśmy, bo widok ten był żałosny dla nas wszystkich. Widok kosmosu, także wzbudził we mnie wrażenie. Czułem to jak wielka, lodowata, wysysająca życie otchłań i od czasu do czasu przesiana różnymi gwiazdami, planetami czy asteroidami. Na początku nie było problemów ze statkiem. Jednak gdy opuszczaliśmy układ słoneczny ( byliśmy dokładnie przy planecie Wenus), okazało się, że ktoś nam odciął przewód doprowadzający gaz do silnika. I w jednym silniku nie było w ogóle gazu. Cóż trzeba było działać. W małym pojeździe polecieliśmy ( ja i Adison do dzisiaj nie wiem dlaczego nas wysłali ) zebrać trochę cennego paliwa z planety, która miała tego pod dostatkiem. Cała akcja zajęła nam przynajmniej dzień. W kosmosie nie wiadomo jak leci czas i szybko traci się rachubę. Załadowaliśmy gaz do naszych silników a technicy naprawili przewód. Do teraz zastanawiam się kto to mógł nam wyrwać ten kabel, ale podejrzewam tych z ED. Oni nigdy nie lubili naszego widoku. Z kolejnym uruchomieniem silnika nie było problemu i szybko mknęliśmy by przekroczyć granicę układu słonecznego. Przed skokiem w hiperprzestrzeń, spojrzałem ostatni raz na słońce. I nagle byliśmy już w tunelu hiperprzestrzennym.
- Aby przelecieć normalnie układ potrzebowalibyśmy jakiegoś miesiąca, a tak zajmie to nam dwa dni. – powiedział nasz technik
Dobra niestety tutaj muszę skończyć swoje notatki, gdyż teraz jest moja kolej na hibernację. Teraz kilka dni spokojnego snu i znowu rozbudzenie.

Ostatnio edytowany przez Sasl (2012-05-23 17:52:46)

Strona 3

Rozdział 5 – Nowa nadzieja
Uff jak ja tego nienawidzę. Tak macie rację, chodzi mi o hibernację. To jedna wielka męczarnia, ale nic jak trzeba to trzeba. Po całym roku od początku podróży dolecieliśmy do układu Omega. Według ziemskich astrologów z NASA, w tym układzie może być planeta podobna do Ziemi. Może to będzie koniec naszej podróży. Jednak wydaje mi się, że to nie będzie takie łatwe. Dolecieliśmy do planety X014PDY i zostaliśmy mile zaskoczeni. Teleskopy i różne sondy NASA nie kłamały. Ujrzeliśmy planetę, która była prawie taka sama jak Ziemia. Postanowiliśmy wylądować i zobaczyć jak planeta wygląda z bliska. X014PDY wyglądała jak nasza planeta z okresu podziału kontynentów. Jeden wielki superkontynent oblewał ocean. Stosunek gruntu do wody wynosił 50% do 50%. I to nas dziwiło przecież takie warunki sprzyjały do powstania życia, jednak na tej planecie rosły tylko rośliny. „Rośliny” to za mało powiedziane na połowie X014PDY była wielka dzika puszcza. Prawdziwa dżungla, albo nawet i tropikalny las deszczowy. Atmosfera była podobna do ziemskiej jednak zawierała 2% więcej azotu niż na Ziemi, ale to nie robiło dużej różnicy w oddychaniu. Dlaczego musiałem wyjść pierwszy ?! Nie chciałem mieć przywileji będąc dowódcą, jednak moja załoga tego nie rozumiała. No ale cóż stało się wreszcie po roku podróży moje stopy dotknęły stały ląd. Cudowne uczucie! Po zbadaniu okolicy założyliśmy obóz. Późnym wieczorem usiedliśmy w kole przy wielkim ognisku i zaczęliśmy rozmawiać. Co teraz? Zostaniemy tutaj? Takie pytania przytłaczały nas. Co robić, znaleźliśmy planetę, na której mogliśmy się osiedlić. Jednak gdy zostaliśmy na noc na dworze zaczęło dziać się coś dziwnego. Usłyszeliśmy odgłosy zwierząt, które jednak żyły na tej planecie. To dziwne, wyglądało, że te stworzenia w dzień spały a w nocy wychodziły z ukrycia. Po chwili zobaczyliśmy jedno z tych dziwnych stworzeń. Wyglądało to jak wielka osa z kłami. Nie posiadała oczu więc to stworzenie opierało się wyłącznie na zmyśle węchu i słuchu. Stworzenie raczej nie było przyjaźnie nastawione. Poza tym nie był on  sam, przyszedł z kumplami. Wszyscy uciekliśmy do statku i odpieraliśmy atak. Po zabiciu paru tych os większość odleciała. Następnego dnia postanowiliśmy wytropić kryjówkę tych bestii. Wyruszyliśmy z samego rana, gdy tylko zaświeciło słońce. Powiem wam, że wyprawa do dżungli była przyjemna. Mieliśmy czas na znalezienie kryjówki do zachodu słońca. Po krótkim czasie okazało się, że nasze położenie nie jest złe. Znaleźliśmy wielki dół i jaskinię w, której mogły mieszkać owe stworzenia. Jeden z naszej grupy został wysłany na linie w dół jaskini. Po dwóch godzinach zwiadu okazało się, że obcych jest mnóstwo. Gdy tylko odczepiliśmy naszego zwiadowcę od liny zaczęliśmy zastanawiać się co by tu dalej zrobić. W końcu ktoś rzucił genialny pomysł. Otóż z jego punktu widzenia należało podłożyć do gniazda os bomby plazmowo-nuklearne.
Pewnie myślicie, że jest to taka sama bomba jak sama nuklearna, ale jest to nowy rodzaj ładunku wybuchowego. Bomba ta przez dodatek plazmy stała się mniej „barbarzyńska”. Już parę lat temu naukowcy odkryli, że plazma niweluje wszelkie promieniowanie, które wydobywa się z reaktora. Na pokładzie mieliśmy 10 takich bomb. Bomba ta jest skuteczna, niszczyła i wypalała wszystko w okręgu o średnicy 35 km. Podłożyliśmy 5 bomb do gniazda z już tykającym zapalnikiem. Potem pobiegliśmy do statku i odlecieliśmy na bezpieczną odległość. Wybuch było słychać i czuć, bo aż ziemia się zatrzęsła a odlecieliśmy 200 km od podłożenia ładunku. Taki był koniec konfliktu z obcymi. Noc była spokojna, jednak już od rana zaczęliśmy strasznie szybko pracować. Nasz mechanik znalazł wysokie stężenia gazu i ropy naftowej, a nasze zapasy paliwa kończyły się. Musieliśmy wybudować małą rafinerię gazowo-termiczną i coś co wydobędzie ropę. Budowa zajęła nam 4 godziny ( a pewnie myśleliście, że dłużej nam to zajmie czasu) Jeszcze przed wieczorem nasz statek miał pełne 20 baków gazu i ropy. Przy okazji pobraliśmy bardzo duże zapasy na wszelki wypadek. Następnego dnia mieliśmy zbudować domy, jednak los spłatał nam figla. Okazało się, że galaktyka ta jest niestabilna a orbita tej planety jest zakrzywiona. Według obliczeń z radaru planecie X014PDY zostało tylko tydzień życia. Miała się zderzyć z największą planetą tego układu. Więc mieliśmy mało czasu na wypoczynek. Ale nie leniliśmy się przez ten czas. Planeta w surowce była bardzo bogata. Podzieleni na zespoły wydobywaliśmy różne surowce. Technicy wraz z mechanikami postanowili zrobić dwa statki transportowe . Od razu powiem, że udało im się to. Na planecie była bardzo twarda stal z, której powstały statki. Niektórzy poszli wydobywać kryształy, które były przepiękne. Na X014PDY było też dużo diamentów. W tamtym zespole był Zehel. Podczas wydobywania diamentów znalazł miecz ukryty w kruszcu. Zehel odkuł miecz i postanowiliśmy, żeby go sobie zostawił. W końcu on znalazł to niech ma. Pracę nad wydobyciem szły dobrze. Przez cztery dni wydobyliśmy wielkie zapasy paliwa, ponad tonę kryształów i tonę diamentów i jeszcze wiele innych surowców. Piątego dnia odlecieliśmy z planety. Przez dwa dni uciekaliśmy z galaktyki Omega. Gdy kończył się siódmy dzień a my byliśmy na szarym końcu Omegi ujrzeliśmy wielki błysk. Było to zderzenie Wielkiego Trenesa i małej planetki X014PDY. Mały błysk i planety nie było. Szkoda, że nie mogliśmy tam zostać bo planeta była naprawdę piękna. Prawie przypominała ziemię. No ale cóż stało się. Jednak nadal zastanawia msię skąd wziął się tam miecz, który znalazł Zehel. Nazwał go „Karah”. Czyżby na planecie X014PDY byli ludzie. Może zostali zabici przez tych obcych. Wszystko to jest jedną wielką zagadką, którą nie da się już  rozwiązać.