Część Druga - Zaburzenie

To znowu ja, Zamieć. Następnym razem nie popełnię tego samego błędu. Muszę w tłuc sobie do tego głupiego łba, że nigdy nie można zaburzać osi czasu! Hm, muszę wyjaśnić co się stało. Jedne z moich następnych wcieleń znalazło dziennik, który napisałem po to, aby przerwać rutynę i uwolnić się od czasu. Niestety, nie poszło tak jak po mojej myśli, w sumie jak zwykle.  Znalazłem się w legendarnym miejscu, labiryncie czasu. Czuję, że będzie niebezpiecznie.
Na początku swoje kroki skierowałem do komnaty zagadek. Było tam pięć twarzy, nad którymi pisało ,,włóż tu rękę a się uwolnisz”. Gdy wsadziłem tam rękę napis zmienił się na inny, a dłoń zablokowała się w środku. Teraz pojawiła się tam zagadka:
-Potrzebujesz mnie do życia. Nie jestem kryminalistą, ale porywam z łatwością. Jeśli się rozwścieczę wyję tak, że wszyscy mnie słyszą, kłębię się i wiruję, moja złość często prowadzi do katastrofy. Czym jestem?
-Jesteś… wiatrem.
Mogłem się uwolnić. Podszedłem do kolejnej paszczy i wsadziłem tam rękę. Pojawiła się następna zagadka.
-Często przychodzę niespodziewanie. Depczę twoje ambicje. Zabiłam już wiele armii. To ja decyduję o losie zawodników w wszystkich turniejach i igrzyskach. Czym jestem?
Zamieć zadumał się… myślał, myślał i w końcu spróbował odpowiedzieć.
-Jesteś przegraną!
Nie czekał na odpowiedź, coś, co chwytało jego rękę ustąpiło. Podszedł do kolejnej twarzy.
-Zabiłem więcej ludzi niż jakakolwiek broń. Współpracuję z kostuchą, wysyłam jej większość ofiar. Potrafię zmienić ryże, czarne lub blond włosy w szare. Czym jestem?
-Czasem… jesteś czasem!
Blokada ponownie ustąpiła. Wsadziłem rękę w kolejny otwór.
-Tak naprawdę nie potrzebujesz nas do szczęścia i się nami nie najesz, ale to my decydujemy kto jest na świecie ważny, kto będzie żył godnie… kto w ogóle będzie żył. Czym jesteśmy?
Kolejna trudna zagadka, ale Zamieć miał motywację. Od tego zależy jego życie i to, czy kamienny posąg nie odgryzie mu ręki. W końcu zapaliła mu się w głowie żaróweczka.
-Jesteście pieniędzmi.
Czekała mnie ostatnia zagadka.
-Moje życie jest syzyfową pracą. Wciąż mam deja-vu, czuję, że już to kiedyś robiłem. Jestem wiecznym podróżnikiem w czasie. Kim jestem?
Rozszerzyły mi się źrenice. Jaka jest odpowiedź? Spojrzałem w dół… Zobaczyłem swoje przetarte ręce. Były takie odkąd pamiętam.
Jesteś mną.
Usłyszałem trzask. Wyszedłem na korytarz. Jeden z trzech zamków drzwi się otworzył. Zrozumiałem, że muszę pokonać jeszcze dwie próby aby przejść do świata i żyć spokojnie.
W drugim pomieszczeniu były trzy kolumny. Na każdej z nich były dziwne ciągi znaków.
Na pierwszej:
E C I Y Ż
Na drugiej:
  T E S J
A na trzeciej:
  R G Ą
Lustrowałem te kolumny wzrokiem. Nie wiedziałem nawet c o z nimi zrobić. Oparłem się o jeden z nich żeby pomyśleć i cyk… jedna litera przesunęła się w dół, a druga w górę. Rozumiem, muszę ułożyć z tych znaków wyrazy.
Przeczytałem wszystko jeszcze raz. Nic mi to nie mówiło. Pomyślałem chwilę i przeczytałem wszystko od tyłu.
Żyice jest ągr… pewno muszę ułożyć z tego zdanie. Eureka! Odpowiedź to… Życie jest grą.
Gdy ułożyłem litery w to zdanie usłyszałem huk – kolejny z zamków się otworzył. Jeszcze jeden.
Wkroczyłem w bramy ostatniej próby.
Ujrzałem tam młodą kobietę, która była przymocowana do stołu jakimiś magicznymi okowami. Ponad to była zakneblowana tak, że brakowało jej powietrza. Na ścianie były dwa otwory. Nad jednym było napisane : ,,wsadź tu kończynę, a się uwolnisz”, a nad drugim ,,wsadź tu kończynę, a uwolnisz tą kobietę, ale zajmiesz jej miejsce”. Tak wiem, byłem głupi, ale poszedłem uwolnić kobietę. Zamknąłem oczy i łup… to nie był trzask zamykających się więzów tylko… otwieranych drzwi.
Wyszedłem z pomieszczenia kar i wszedłem do ogromnego holu. Przede mną stała bogini zagadek i tajemnic.
-Brawo podróżniku. Teraz możesz wybrać okres czasu, do którego chcesz się przenieść aby naprawić swoje błędy.
Wybrałem dzień, w którym wygrałem pieniądze na loterii. W tamten wieczór zdecydowałem się na karierę barmana, na rutynę i życie pijaka. Musiałem temu zapobiec. Wiedziałem, że nie mogę za bardzo rzucać się w oczy. Umazałem sobie twarz błotem i założyłem kaptur. Wszedłem do karczmy, wziąłem coś do picia i dosiadłem się do samego siebie. Po paru głębszych powiedział, że marzy mu się kariera strażnika. Gdy wypiliśmy jeszcze więcej jednak zmienił zdanie, powiedział, że barmana.
-Wiesz co? Spójrz na mnie. Widzisz żebym był szczęśliwy? Kiedyś byłem barmanem i teraz bardzo żałuję. Zostań strażnikiem.
-Masz rację. Zawsze marzyłem o życiu z mieczem w dłoni, barman to był chybiony pomysł.
Posiedziałem jeszcze chwilę ze mną, a później wyszedłem z karczmy. Póki jeszcze nie zniknąłem i nie odrodziłem się jako nowe wcielenie spalę ten dziennik, aby nikt nie zakłócił biegu czasu. Mam nadzieję, że moje następne życie będzie choć trochę lepsze.